آگهی جوان

8 برنده بین برنامه ها و سریال های نوروزی

فاصله میان سریال ها و برنامه های سال تحویل نوروز 96 آنقدر زیاد نیست که بشود رتبه بندی دقیقی داشت؛ اما در بین همین برنامه ها تعدادی موفق تر عمل کردند و تعدادی نتیجه ای ناامید کننده داشتند.

معرفی هشت برنده اصلی نوروز 96 که به هر لحاظ از سطح استاندارد فراتر بودند و حال مخاطبان را خوش کردند.

وضعیت تلویزیونی در نوروز 96 به حد متوسط استاندارد نزدیک تر بود. خیلی راحت می توانستیم دست روی چند گزینه بگذاریم و درباره اینکه آثار موفقی هستند با صراحت صحبت کنیم. در حالی که دو سال گذشته عملا چنین امکانی نداشتیم. با این حال اما کماکان تعداد برنامه ها، سریال ها، بازیگران و مواردی که حالمان را خوب کردند و می توانیم برنده اعلامشان کنیم، زیاد نیست و همچنان با تعداد بازنده ها برابری نمی کند. دیوار به دیوار، محسن تنابنده، محمد صالح علا، احسان علیخانی، پژمان جمشیدی و... برنده های نوروز امسال تلویزیون به ما هستند.

سریال؛ دیوار به دیوار

زمانی که اعلام شد قرار است «دیوار به دیوار» سامان مقدم در نوروز امسال رقیب اصلی سریال «علی البدل» باشد، فهمیدیم امسال کار سیروس مقدم خیلی سخت شده است. با این حال تجربه «پایتخت ها» نشان داده بود که مردم سلیقه این کارگردان را دوست دارند و از اینجا به بعد بود که رقابت پیچیده تر به نظر رسید. جالب اینجا بود که در هر دو سریال، اسم خشایار الوند به عنوان نویسنده به چشم می خورد و رقابت از این جهت هم تنگاتنگ بود.

 

بعد از چند قسمت، «دیوار به دیوار» از آنجایی که گزینه ساده تر و خودمانی تری برای تعطیلات نوروز بود و زیاد نیاز به تحلیل و واکاوی نداشت، توجه های بیشتری را جلب کرد. سامان مقدم از فرمول موفق روابط میان همسایه ها استفاده کرد. قصه های کوتاه و جالبی تعریف کرد ،شخصیت های درست و متفاوتی خلق کرد و به خاطر دست گذاشتن روی بازیگران درجه یک، توانست حال خوشی در مخاطبانش ایجاد کند. او سال ها پیش در «شمس العماره»، چنین تجربه جذابی را پشت سر گذاشته بود.

 

 

شاید «علی البدل» در نگاه برخی از مخاطبان، از کار محبوب محسن تنابنده، یعنی سری مجموعه پایتخت، عقب تر باشد، اما حقیقت ماجرا این است که محصول جدید سیروس مقدم و تنابنده سریال بسیار رو به جلوتری از همه کارهای قبلی آنها است. او سال ها مترصد فرصت مناسب بود تا این طرح توسط سیروس مقدم به تصویر کشیده بشود تا اینکه سال گذشته، این امکان مهیا شد.

با تیزهوشی تمام و با روایت قصه اش در روستایی که روی گنجی چون آب درمانی بنا شده و اهالی با بهره برداری از آن روزگار می گذرانند. او با روایت قصه اش در این روستا نقبی زده به مسائل روز جامعه و تمام مناسبات سیاسی و اجتماعی را به چالش کشیده است. علاوه بر این در بخش بازیگری هم با ایفای نقش «آغاسی» وجه دیگری از توانایی های خود را در خلق کاراکتری بدیع نشان داد. یک آدم شارلاتان که تنابنده توانسته جزییات رفتاری او را به درستی به تصویر بکشد.

 

اسم محمد صالح علا یک جورهایی با آرامش گره خورده. داستان ها، یادداشت ها، اشعار و متون ادبی اش منحصر به فردند. مخصوصا وقتی خودش برای خواندن آنها دست به کار می شود که دیگر نور علی نور است. صالح علا در ویژه برنامه نوروز «چشم شب روشن»، به جای گفت و گوهای پیچیده ادبی و هنری، فضایی بسیار آرام تدارک دید. خودش داستان و شعرهایش را خواند و از ترانه سراها و هنرمندان عرصه های مختلف خواست که در آیتم هایی کوتاه، فضای برنامه را عیدانه کنند. برای آنهایی که اهل ادب و شعر بودند، «چشم شب روشن»، یکی از بهترین برنامه های عید امسال بود.

 

 

احسان علیخانی آنقدر در سری برنامه های ماه عسل و ویژه برنامه های سال تحویل در سال های مختلف خوب کار کرده که خودش در برنامه سازی در این عرصه به بزرگ ترین رقیبش تبدیل شده است. از همین روست که مخاطبان همیشه از او انتظار دارند که در هر فصل از برنامه اش برای آن ها کار شگفت انگیزی انجام دهد. او نوروز امسال برنامه استاندارد و قابل قبولی را برای ساعات تحویل سال روی آنتن شبکه سه فرستاد، برنامه ای که هر چند در ظاهر به مانند کارهای قبلی بود، اما انجام همین کار یعنی حضور آن تعداد خواننده معتبر در استودیو و اجرای زنده و ضبطی اصلا کار آسانی نیست.

 

 

 

بهترین مسابقه در نوروز 96

رامبد جوان می توانست مثل تمام پانتومیم هایی که در خندوانه اجرا می کرد، مسابقه ادابازی یا همان پانتومیم را هم به ساده ترین شکل ممکن برگزار کند اما برای آن برنامه ریزی دقیقی انجام داد و نهایتا مسابقه ای پیچیده با قوانین محکم و درجه یک روی آنتن برد. این رقابت برخلاف سایر رقابت های قبلی، نیازی به آرای مردم نداشت و حتی بدون اینکه بحث رای دهی مطرح باشد، مخاطبان را تا آخر پای برنامه نگه داشت. نکته قابل توجه دیگر این بود که خود رامبد و نیما شعبان نژاد هم در رقابت شرکت کردند و بدون کمترین ابهامی آن را تا آخر ادامه دادند و نهایتا حذف شدند.

 

 

شبکه ورزش از زمان آغاز به کار رسمی اش همیشه جزو شبکه هایی بوده که در ایام نوروز توانسته با کنداکتوری پر و پیمان مخاطبانش را راضی نگه دارد. البته اگر بدسلیقگی مسئولان این شبکه در انتخاب فرشید نوابی برای اجرای «نوروز فوتبالی » را فاکتور بگیریم، در بقیه موارد توانستند در نوروز 96 کارنامه خوبی از خودشان به جا بگذارند. پخش مستندهای جذاب ورزشی یکی از برنامه های ثابت کنداکتور نوروزی این شبکه بود. این شبکه همچنین پخش فیلم های سینمایی ورزشی را هم با انتخاب یکسری فیلم های هیجان انگیز این ژانر در نوروز امسال ادامه داد و در کنار اینها دربی های خاطره انگیز را هم روی آنتن فرستاد.

 

 

سامان مقدم در «دیوار به دیوار» یک چهره تازه رو کرده که توانسته در بین همه ستاره های شناخته شده این سریال خودی نشان دهد و به نوعی بدرخشد. صحبت از حسن زارعی فرد است، بازیگر میانسالی که در سریال «دیوار به دیوار» نقش همسر گوهر خیراندیش را بازی می کند. او در این سریال نقش پیرمرد زحمتکشی را که اهل خانواده است و کمی هم دست و پاچلفتی است، آنقدر درست و با جزییات بازی کرده، که خیلی از مخاطبان با دیدن او بلافاصله آدم هایی از این دست را که در اطرافشان دیده اند به یاد می آورند. نکته اصلی در بازی او دقت در جزییات رفتار آدم های این چنینی است که موجب شده بازی اش به چشم بیاید.

 

 

پژمان جمشیدی یکی از مهم ترین چهره های عید امسال بود. او همزمان فیلم «خوب، بد، جلف» را در ارکان سینماها داشت و در سریال «دیوار به دیوار» هم بازیگر یکی از نقش های اصلی بود. او توانست استعدادش را در زمینه بازیگری به خوبی نشان دهد و ثابت کند که در کارهای کمدی به یک استاندارد خاصی رسیده است. جمشیدی برای نقش بهرام، از بلاهت پژمان جمشیدی سریال «پژمان» و «خوب، بد و جلف» فاصله گرفت و در قالب یک آدم کاملا معمولی ظاهر شد و ظرافت های این نقش را خیلی کامل منتقل کرد. در حال حاضر در نظرسنجی سایت تی وی پلاس که روز گذشته منتشر شده، با اختلاف بهترین بازیگر نوروز شناخته می شود.

 

 

بازنده ها

مروری بر یازده بازنده تلویزیون در نوروز 96؛ برنامه ها، چهره ها، سریال ها و شبکه هایی که انتظارات را برآورده نکردند.

در دو سال اخیر، پیدا کردن بازنده از میان برنامه های نوروزی تلویزیون، آنقدرها سخت نبود. از میان فهرستی بلند و بالا که از بازنده ها در اختیار داشتیم راحتی می توانستیم دست به انتخاب بزنیم و بازنده ترها را گزینش کنیم. امسال اما یک قمدار ماجرا فرق می کرد. غیر از چند نمونه خاص، سایر بازنده ها، با اغماض انتخاب شدند. یعنی با وجود اینکه ایرادهای زیادی داشتند و انتظاراتمان را برآورده نمی کردند اما باز هم برایشان زحمت کشیده شده بود و درجایگاه خودشان آثار استانداردی به نظر می رسیدند.

برنامه ساز؛ حمید مدرسی

نمی خواهیم سر ماجرای جنجال کلاه قرمزی و حذف این برنامه از کنداکتور نوروزی شبکه دو، صرفا تقصیر را گردن برنامه سازان بیندازیم اما معتقدیم که بخش قابل توجهی از تقصیرها متوجه بنرامه سازان این برنامه عروسکی است. مشکل حمید مدرسی با تلویزوین ارتباطی به مدیران جدید این رسانه ندارد. عوامل این برنامه از اوایل دهه نود، برای ساخت هرکدام از ویژه برنامه های نوروزی، بارها قهر کردند و بارها شرط و شروط گذاشتند. هر سال چند روز مانده به عید، در رسانه ها اعلام کردند که کلاه قرمزی را به تلویزیون نمی دهند یا قراردادشان را لغو کرده اند. تلویزیون هر بار با آنها تعامل کرد و شرط و شروطشان را پذیرفت اما سال بعد باز آش همان بود کاسه همان.

 

بازیگر؛ امیرحسین آرمان

«مرز خوشبختی» کلا سریال خوبی از کار درنیامد، وقتی کلیت یک سریال خراب باشد، متعاقبا جزییات آن مثل کاراکترها و بازی ها هم خوب درنیامده است. باز امیرحسین آرمان و کاراکتری که او در این سریال نقشش را بازی می کند هم از این قاعده مستثنا نیست. آرمان که چند ماه قبل تر از این سریال، همکاری نسبتا موفقی با حسین سهیلی زاده در سریال «پریا» داشت و توانسته بود از پس نقشش به خوبی بربیاید، در اینجا از خلق کاراکتر یک مهندس مثلا باسواد که دست و پاچلفتی و در عین حال ساده دل است بربیاید.

 

آرمان برای خلق این کاراکتر به ابتدایی ترین و دم دست ترین اکت ها که برای تصویر کردن چنین کاراکترهایی به ذهن می رسد استفاده کرده و همین هم موجب شده تا بازی اش تصنعی و حتی در جاهایی آزاردهنده از کار دربیاید. پلک زدن های دایمی او، بازی با عینک و نوع راه رفتن و حرف زدنش همه از جمله همین اکت های دم دستی هستند که اصلا درست هم اجرا نشده اند.

 

 

علیرضا خمسه ساز ناکوک مسابقه «ادابازی» بود. او قطعا به دلیل کمدین بودنش و همچنین تخصص اش در عرصه پانتومیم توسط رامبد جوان برای داوری و کارشناسی این مسابقه انتخاب شده بود، منتها ماحصل این انتخاب اصلا با کلیت فضای مسابقه و شرکت کننده هایش جور درنیامده بود. اصرار بیش از حد خمسه برای نمکین کردن اجرایش موجب شده بود تا او در هر فرصتی که برای حرف زدن پیدا می کند، به زعم خودش نکته بامزه ای را خطاب به شرکت کنندگان بگوید که در اکثر مواقع این نکات نابجا و در عین حال بی مزه از کار دربیاید، تا جایی که حتی می توان گفت در جاهایی او مرزهای بی مزگی را هم جا به جا کرد.

 

 

ضعیف ترین سریال نوروزی امسال «مرز خوشبختی» حسین سهیلی زاده بود که در شبکه دو به نمایش درآمد. این شبکه ویژه برنامه خاصی برای این ایام نداشت و حتی بعد از عدم تعامل با عوامل کلاه قرمزی، نتوانست هیچ جایگزین خاصی روی آنتن بفرستد. برای همین هم خیلی زود به فکر پخش یک مجموعه تکراری در باکس اصلی ساعت 20 افتاد. درباره ویژه برنامه تحویل سال شبکه دو، انتخاب جالبی صورت گرفته بود. گمان می کردیم داریوش فرضیایی فضای برنامه را جذابتر از سال های قبل پیش ببرد اما عملا موفقیت خاصی در انتظارش نبود و پژمان بازغی و فرضیایی ترکیب جالبی برای اجرا نبودند.

 

 

دوره سریال های شعاری که آدم بدهای داستان یک شبه متحول می شوند و به راه راست بر می گردند خیلی وقت است که گذشته. درست است که تلویزیون گهگاه چنین آثاری را می سازد و روانه آنتن می کند اما حسین سهیلی زاده چرا؟ این کارگردان مطرح و پرکار تلویزیونی که باید بداند مردم دیگر حال و حوصله چنین برنامه هایی را ندارند. واقعا چگونه انتظار دارد مردم باور کنند یک آدم خلافکار یک شبه با شنیدن صدای دعا اشک توی چشم هایش جمع شود و تحول پیدا کند؟ سریال «مرز خوشبختی» به سطحی ترین حالت ممکن پیش رفت و گره گشایی کاملا کودکانه ای داشت.

 

در بین مدیران سیما، افراد زیادی هستند که می توان نامشان را در بین بازنده ها گذاشت، اما در این بین شاید مدیر گروه اجتماعی شبکه یک، یعنی فضل الله شریعت پناهی اولویت بیشتری دارد. گروه تحت مدیریت او در ایام نوروز دو برنامه شاخص روی آنتن داشت، یکی ویژه برنامه سال تحویل و دیگری برنامه «بوی عیدی» که هیچکدام نتوانستند نه تنها موفقیتی برای شبکه به ارمغان بیاورند که حتی به واسطه کیفیت ضعیفشان عملکردهای شبکه را زیر سوال بردند. انتخاب مجریان ناهمگون برای برنامه سال تحویل و روی آنتن فرستادن برنامه ای بی محتوا به نام «بوی عیدی» که فقط عرصه ای بود برای تبلیغ اسپانسر و...

 

انتخاب برنامه «دورهمی» در فهرست بازنده های نوروز، به این معنی نیست که سایر برنامه های ویژه نوروز در تلویزیون درجه یک بودند و صرفا برنامه مهران مدیری ناموفق به نظر می رسید. اصلا اینطور نیست. سایر برنامه های ویژه غیر از «خندوانه»، عیار چندانی برای رقابت نداشتند و برای همین بود که اصلا اسمشان را در جمع بازندگان نیاوردیم.

«دورهمی» سال گذشته بهترین برنامه نروزی بود و امسال برگ برنده ای نداشت. نه مهان های قابل قبولی به برنامه دعوت شدند و نه اتفاق اثرگذاری افتاد. حتی آیتم های نمایشی هم افت داشتند. اگر پلاتوی مهران مدیری درباره انتخابات و صحبت های حمید گودرزی نبود، عملا برنامه هیجانی نداشت.

 

سیروس مقدم همان اندازه ای که روی انتخاب بازیگران مرد مجموعه «علی البدل» حساسیت ویژه نشان داده، نسبت به انتخاب بازیگران زن این سریال، بی تفاوت بوده. البته نباید از حق بگذریم که «علی البدل»، سریالی مردانه است و شاید اصلا نیازی به انتخاب بازیگر زن درجه یک برای آن وجود نداشته. اما با این حال بازی ضعیف بازیگران زن مجموعه، کاملا توی ذوق می زند و این اتفاق از سیروس مقدم بعید است. البته آنطور که شنیده می شود ابتدا قرار بوده یکی از خان ها زن باشد و گوهر خیراندیش نقش آن را بازی کند اما با مخالفت تلویزیون رو به رو شده و برای همین هم فضای سریال یک مرتبه شدیدا مردانه شده است.

 

روز گذشته درباره انتخاب عجیب داوران برنامه «زمانی برای خندیدن» نوشتیم اما مسئله اینجاست که مشکل اصلی این برنامه فقط داوران آن نبودند. ایراد اصلی، کپی برداری جزء به جزء از روی برنامه شمابه ماهواره ای بود. از یک طرف عبدالله روا، مجری «زماین برای خندیدن»، در پوشش، حرکات و لحن صحبت کردن سعی می کرد به مجری برنامه ماهواره ای شباهت داشته باشد و از طرف دیگر، گروه بندی ها درست مثل همان مسابقه انجام شده بود و شیوه داوری ها تفاوت خاصی با آن نداشت. نهایتا این مشکلات در کنار این داوران عجیب، مجموعه ای نامفوق پدید آورد که کسی نه هدفش را می دانست و نه با آن سرگرم می شد.

 

در نوروز امسال عملا هیچ رقابتی میان تیتراژ های سریال ها و برنامه های مختلف وجود نداشت. هیچ خواننده درجه یکی به میدان نیامد و هیچ موسیقی جذاب و ماندگاری خلق نشد. تیتراژ سریال «علی البدل» آنقدر معمولی بود که تا همین اواخر خیلی ها حتی نمی دانستند که حجت اشرف زاده آن را خوانده. علی لهراسبی که در موسیقی تیتراژ سریال ها جایگاه خاصی دارد هم برای «مرز خوشبختی» کار ویژه ای نکرد. موسیقی تیتراژ دیوار به دیوار هم آنطور که باید مورد توجه قرار نگرفت. این در حالی است که سال گذشته موسیقی تیتراژ سریال «زعفرانی» و «دورهمی» با صدای مهران مدیری، شدیدا مورد توجه قرار گرفت.

 

فرشید نوابی هم برای خودش عالمی دارد و هر بار در حال طبع آزمایی در یک عرصه است. یک روز بازیگری، روز دیگر تهیه کنندگی، بعد از آن اجرای برنامه سینمایی و حالا هم مجری گری یک برنامه تخصصی فوتبال. نکته جالب هم اینجاست که او در هیچ زمینه ای هم به توفیقی دست نیافته، از جمله همین کار آخری یعنی اجرای برنامه فوتبالی. او در نوروز 96 با بی سلیقگی هرچه تمام تر برای اجرای «نوروز فوتبالی» انتخاب شد که ماحصل آن یک فاجعه تمام عیار بود. ارائه اطلاعات دم دستی درباره فوتبال و جذابیت های آن و عدم تسلطش در مصاف با مهمانان نشان داد که در این عرصه هم طرفی نخواهدبست و باید بی خیال این کار شود.